Hardlopen

hardlopen, gezondheid, sporten, sport, health, annalaura, lifewithanchors

Begin dit jaar vertelde ik dat ik graag weer wilde gaan hardlopen. Maar ik dacht dat voor dat ik kon gaan hardlopen ik van een angst af moest komen. Ik dacht dat het er nooit van zou komen tot vorige week. 

Nadat ik was gestopt met hardlopen omdat het gewoon niet meer ging dacht ik dat ik nooit meer kon hardlopen. Zeker toen ik de diagnose van fibromyalgie kreeg had ik het idee dat ik nooit meer zou kunnen sporten. Maar toen ging ik naar cesartherapie en langzaam maar zeker kreeg ik wat meer vertrouwen dat ik kon ooit weer kon gaan sporten. Ik begon met wandelen en toen ik eenmaal zeker 45 minuten normaal kon wandelen kwam het hardlopen wat dichterbij. En toen ik dacht dat ik er klaar voor was ging ik weer aan de gang. Ik begon heel enthousiast maar op een gegeven moment lukte het me niet meer. Ik werd tegengehouden door een angst en ik kon het gewoon niet meer. In maart kreeg ik voor mijn verjaardag een paar echte asics hardloopschoenen maar ik kon ze niet gebruiken.

Af en toe waagde ik een rondje maar ik kwam vaak niet verder dan een keer. In oktober rende ik nog een keer en daar bleef het bij. Bijna elke keer dat ik bij mijn therapeute kwam hadden we het over het hardlopen maar veel verder kwam ik niet. In januari stelde ik het doel voor mij zelf dat ik eerst van mijn angst af zou komen en daar mee dus echt aan de slag wilde gaan zodat ik toch weer kon beginnen.

2 weken geleden op een zaterdag was mijn hoofd ontzettend vol. Ik had de dagen daarvoor over heel veel dingen nagedacht en zat er een beetje doorheen. Ik moest mijn hoofd leegmaken en wist niet zo goed hoe. Totdat ik op eens weer dacht aan mijn hardloopschoenen. Ik besloot mijn hardloopkleding aan te trekken en gewoon te gaan. Ik besloot om geen doel te stellen en gewoon te zien wat er uitkwam. En het ging best goed. En ik merkte dat mijn hoofd echt leeg ging. En dus besloot ik dit keer echt door te zetten. Ik ging die maandag daarop gelijk weer, die woensdag weer (al was dat iets te snel) en toen weer op zaterdag. Deze week ging ik dinsdag en gisteren was ik van plan om te gaan maar mijn schouder protesteerde met een pijn die door heel mijn arm ging. Ik hoop vandaag te gaan mits ik niet te veel pijn heb en anders ga ik morgenavond.

En hoe gaat het nu met je angst, hoor ik je denken. Af en toe overvalt het me nog en maak ik me zorgen. Maar dan denk ik aan de goede dingen die het me brengt en goed ik me voel en dan verdwijnt de angst weer wat naar de achtergrond. Ik ben nu wat dingen aan het proberen met afstanden en tijden zodat ik binnenkort een mooi schema kan opstellen zodat ik kan gaan opbouwen. En wat het beste is wat ik ooit heb kunnen doen is in plaats van gelijk een half uur weg te gaan of een grote route nemen, is een hele kleine route nemen en dat eerst op te bouwen. Dat is op dit moment een rondje van 2 kilometer en als dat helemaal goed gaat kan ik het gaan uitbouwen.

Goed het is een lang verhaal en niet helemaal volgens een opbouw maar zomaar wat gedachten die ik over het onderwerp kwijt wil en met jullie wil delen.