Deze week las ik het boek #notsoperfect van Eline Hoogenboom. Toen zij afscheid nam bij Huis van Belle kreeg ik haar boek en ik nam deze week de tijd om hem te lezen. En precies op tijd bleek, want he boek ging over onderwerpen waar ik de laatste meer over aan het nadenken ben. In plaats van een recensie te schrijven besloot ik 3 lessen te delen die ik uit dit boek leerde.
Naar mijn idee kunnen wij de laatste jaren niet meer alleen zijn. We moeten altijd wel iets of iemand ons heen hebben. Of in elk geval geluid. Zit je in de bus gaan al snel de oordopjes in je oren en ook als je aan het werk bent moet je geluid hebben. En eerlijk, daar ben ik ook schuldig zijn. Ik vind het fijn om geluid om me heen te hebben. Want stilte is toch wel heel erg stil. Toch is stilte soms juist heel erg fijn. Of in elk geval geen directe mensen naast je met wie je gesprekken moet voeren of dingen moet doen. En hoewel er heel wat mensen roepen dat ze graag eens wat alleen willen doen gebeurt dat niet heel vaak. (more…)
Ik staar het donker in, bijtend op mijn lip om zo te proberen mijn tranen binnen te houden. Niet huilen, schreeuw ik in mezelf, je zit in de trein. Huilen doe je straks thuis maar. Om mijn verhaal kwijt te moeten appte ik met vriendin A en eenmaal gezegd hoe het was app ik naar haar dat ik half zit te huilen in de trein. Twee seconden later gaat mijn telefoon en zit ik toch echt te huilen, in de trein. (more…)
Vandaag is mijn 21e verjaardag. Speciaal daarvoor zet ik 21 dingen op een rij die ik de afgelopen 21 jaar heb geleerd. 21 levenslessen die de komende jaren nog goed van pas zullen komen. (more…)
Zoals je waarschijnlijk wel gemerkt hebt is het hier ontzettend stil. De laatste blog was van 6 februari en dat is al heel lang geleden. Ik was van plan om voor vandaag mijn life with pictures te schrijven maar ik kon er gewoonweg de energie niet voor vinden.
De afgelopen weken zijn heftig geweest. Weer naar school, wat betekende opdrachten. Maar ik kwam ook in een nieuwe groep en dat betekende nieuwe mensen leren kennen. En de afgelopen weken heeft dat me behoorlijk wat onzekerheid gegeven. Alles bij elkaar is dat ook vrij veel voor mijn gezondheid en heb ik de laatste dagen veel meer pijn dan anders en loop ik eigenlijk een beetje op mijn tenen qua energie.
Een blog schrijven heeft voor mij dus heel even geen prioriteit. Ik moet nog een week naar school en dan heb ik vakantie en daar kijk ik echt heel erg naar uit! En ik hoop dat ik dan ook weer het bloggen op kan pakken en jullie weer even helemaal kan bij kletsen. Voor nu moeten jullie het even hier mee doen, sorry.
Fijne week!
In een flits zie ik mezelf weer op die eerste schooldag nu zo’n 3,5 jaar geleden. Datzelfde gevoel van verlorenheid lijkt ook nu terug te keren. Met een gebogen hoofd zak ik neer op mijn stoel in de collegezaal. Een collegezaal vol met onbekende gezichten. De knoop in mijn maag lijkt alleen maar groter te worden en vingers van angst pakken mij nog een beetje extra strakker vast.
Angst was er die ochtend helemaal niet. Nee, er was vertrouwen dat het me ging lukken. Na 1,5 jaar geen college’s was ik er toch wel weer klaar voor om weer te gaan luisteren en weer nieuwe dingen te gaan leren. Dat ik in een nieuwe groep met mensen zou komen vond ik niet zo angstaanjagend want kijk wat ik heb geleerd tijdens mijn stage. Ik ben zo veranderd, dit wordt een eitje. Maar hoe dichter ik bij school kom des te groter wordt de knoop in mijn maag.
Vol goede moed stap ik de collegezaal in en de twijfel slaat toe, moet ik naast iemand gaan zitten of toch maar apart? Zit mijn haar wel goed? Wacht, is dat nou een vlek op mijn jurkje. Waarom heb ik niet wat meer werk van mijn haar gemaakt vanochtend? Ik besluit alleen te gaan zitten maar die lege plekken naast me zijn al snel gevuld. De knoop lijkt alleen maar groter te worden en daarmee de twijfels ook. Moet ik nu iets zeggen of kan ik beter mijn mond houden?
De college’s gaan van start en het voelt een beetje vertrouwd. Bekende docenten en in plaats van een laptop heb ik weer eens pen en papier voor me. Even lijkt de knoop wat kleiner te worden totdat de docent besluit dat het tijd is om in groepjes aan de slag te gaan. Degene naast mij draait zich van mij af en vertwijfeld kijk ik om me heen. Ik betrap mezelf er op dat ik op mijn lip zit te bijten. Ik houd me afzijdig en ben blij als de docent aankondigt we met z’n allen verder gaan.
Tijdens het laatste uur voel ik me nog het meest ongemakkelijk. Niemand lijkt zich druk te maken over de nieuwe en ik houd mijn mond. Op het moment dat ik hoor dat er een groepswhatsapp aangemaakt gaat worden word ik zenuwachtig. Wat als ze mij vergeten, want mijn nummer hebben ze niet. Aan het einde van de les loop ik vast beraden naar degene die er over gaat en geef haar mijn nummer. Overwinning behaald. Tijd om naar huis te gaan. Mijn tweed eerste schooldag zit er op.
Deze column is deel 1 uit een tweeluik over mijn tweede eerste schooldag.
Op de laatste dag van het jaar is het een mooi moment om terug te kijken op het afgelopen jaar. Ik heb alle weekoverzichten van het afgelopen jaar bekeken en zo een paar dingen per maand op een rij gezet om een mooi jaaroverzicht te maken. Dit was 2016! (more…)
Jaa, het is mijn blogverjaardag vandaag, Life with Anchors bestaat gewoon 1 jaar! Een maand geleden was ik een beetje in de war omdat ik dacht dat het toen al was, maar het was pas vandaag. Ik vind het eigenlijk best wel een beetje bizar dat ik al een jaar bezig ben. Het is echt super snel gegaan. (more…)
In mijn dagelijkse leven loop ik vrijwel altijd op Allstars. Lopen fantastisch en passen ook wel bij mijn manier van kleden. In de winter wissel ik ze om voor een paar leren laarsjes omdat het dan toch wel erg koud is. Op zondag als ik vaak wat gekleder ben draag ik ballerina’s of sinds vorig jaar kerst een paar blauw leren hakken.
Gisteren toen ik naar TedxEde ging besloot ik een mooi, net jurkje aan te trekken en daar voor de gelegenheid m’n hakken bij aan te trekken. Spannend vond ik dat wel want zou ik het gaan volhouden?
Net na half 8 donderdagochtend glij ik in m’n schoenen en haast me naar de bushalte, net als altijd eigenlijk. Half rennend half lopend ga ik door de straten van m’n woonplaats en het gaat me eigenlijk vrij goed af.
Eenmaal op Utrecht Centraal heb ik ruim de tijd om nog wat boodschappen te halen en loop ik richting de Hema en Etos. Terwijl ik daar heen loop voel ik mijn houding veranderen. Mijn rug wordt rechter, m’n schouders wat naar achteren en m’n kin gaat omhoog. Een niet zo bekend gevoel van zelfverzekerdheid gaat door mijn lichaam. Ik voel me krachtig en sterk.
De hele dag door als ik aan het lopen ben voel ik die zelfverzekerdheid. Ik voel me niet onzichtbaar maar en op het event wordt ik zelfs aangesproken. Dat is nieuw!
Terug naar het station lopend komt het idee van deze blog. Zelfverzekerdheid op hakken. Want ik ben vandaag wat uit mijn schulp gekropen. Legde contact met een complete vreemde voor mij (die mij trouwens ook direct toevoegde op Facebook) en regelmatig kwam het besef dat ik een glimlach op m’n gezicht had.
Het was een goed idee om die hakken aan te trekken. M’n voeten waren er minder blij mee maar die pijn was snel vergeten toen ik bedacht wat ik allemaal had gekregen die dag.
Dus de volgende keer dat ik naar een spannend event moet of iets moet doen waar ik niet zo zeker over ben trek ik m’n hakken weer aan. Want zelfverzekerdheid op hakken voelt eigenlijk best wel goed!
