Brussel
Het begon gisteren voor mij als een hele normale dag. Ik ging naar school, zat gewoon in het openbaar vervoer en dacht nergens over na. Totdat ik op school kwam en er een melding binnenkwam op mijn telefoon van de NOS en ik mijn twitter opende. Het ene na het andere berichtje sprong op en al gouw kon ik er niet meer om heen. En vanaf dat moment heb ik het in de gaten gehouden en heeft het me vastgehouden. Het greep me aan en voelde me intens verdrietig. Je zou kunnen zeggen, dan klik je toch lekker weg en bekijk je het niet, maar op de een of andere manier kon ik het niet los laten en bleef er die drang om te blijven lezen en te kijken.
Op school heb ik een paar keer tegen mijn tranen moeten vechten zo erg greep het me aan. Op dat moment wist ik niet zo goed waarom dat het me zo aangreep maar ergens in mijn onderbewustzijn was er een onrust. Het komt denk ik ook omdat mijn vader in Belgie werkt en ook regelmatig in die regio werkt. Ik sprak er met een vriendin over en daarna kon ik het weer even goed relativeren en kon ik het wat loslaten.
De hele dag door bleef ik het een beetje in de gaten houden maar hield ik me vast aan de goede dingen. Ik luisterde liedjes die me bemoedigde en er kwamen verschillende bijbelteksten voor me of in me op die me rust gaven en wat bemoedigde.
Toen ik weer terug naar huis ging kreeg ik weer een melding van de NOS en bekeek een filmpje en zat in de bus weer te vechten tegen mijn tranen. Het maakte me zo verdrietig om alles te bekijken. Ik hield me vast aan de bemoedigingen in muziek en in de bijbelteksten. Ik vind en vond het moeilijk om het los te laten maar ik merk dat het schrijven van deze blog me goed helpt. Laten we met elkaar bidden voor de slachtoffers en de nabestaanden en als we bang zijn onze angst bij God brengen want Hij is de enige die ons hierbij kan helpen!
Hoe heb jij het gisteren ervaren?