Column

schooldag, school. column, lifewithanchor

Mijn tweede eerste schooldag | Deel II

Ik staar het donker in, bijtend op mijn lip om zo te proberen mijn tranen binnen te houden. Niet huilen, schreeuw ik in mezelf, je zit in de trein. Huilen doe je straks thuis maar. Om mijn verhaal kwijt te moeten appte ik met vriendin A en eenmaal gezegd hoe het was app ik naar haar dat ik half zit te huilen in de trein. Twee seconden later gaat mijn telefoon en zit ik toch echt te huilen, in de trein.  (more…)

schooldag, school. column, lifewithanchor

Mijn tweede eerste schooldag | Deel I

In een flits zie ik mezelf weer op die eerste schooldag nu zo’n 3,5 jaar geleden. Datzelfde gevoel van verlorenheid lijkt ook nu terug te keren. Met een gebogen hoofd zak ik neer op mijn stoel in de collegezaal. Een collegezaal vol met onbekende gezichten. De knoop in mijn maag lijkt alleen maar groter te worden en vingers van angst pakken mij nog een beetje extra strakker vast.

Angst was er die ochtend helemaal niet. Nee, er was vertrouwen dat het me ging lukken. Na 1,5 jaar geen college’s was ik er toch wel weer klaar voor om weer te gaan luisteren en weer nieuwe dingen te gaan leren. Dat ik in een nieuwe groep met mensen zou komen vond ik niet zo angstaanjagend want kijk wat ik heb geleerd tijdens mijn stage. Ik ben zo veranderd, dit wordt een eitje. Maar hoe dichter ik bij school kom des te groter wordt de knoop in mijn maag.

Vol goede moed stap ik de collegezaal in en de twijfel slaat toe, moet ik naast iemand gaan zitten of toch maar apart? Zit mijn haar wel goed? Wacht, is dat nou een vlek op mijn jurkje. Waarom heb ik niet wat meer werk van mijn haar gemaakt vanochtend? Ik besluit alleen te gaan zitten maar die lege plekken naast me zijn al snel gevuld. De knoop lijkt alleen maar groter te worden en daarmee de twijfels ook. Moet ik nu iets zeggen of kan ik beter mijn mond houden?

De college’s gaan van start en het voelt een beetje vertrouwd. Bekende docenten en in plaats van een laptop heb ik weer eens pen en papier voor me. Even lijkt de knoop wat kleiner te worden totdat de docent besluit dat het tijd is om in groepjes aan de slag te gaan. Degene naast mij draait zich van mij af en vertwijfeld kijk ik om me heen. Ik betrap mezelf er op dat ik op mijn lip zit te bijten. Ik houd me afzijdig en ben blij als de docent aankondigt we met z’n allen verder gaan.

Tijdens het laatste uur voel ik me nog het meest ongemakkelijk. Niemand lijkt zich druk te maken over de nieuwe en ik houd mijn mond. Op het moment dat ik hoor dat er een groepswhatsapp aangemaakt gaat worden word ik zenuwachtig. Wat als ze mij vergeten, want mijn nummer hebben ze niet. Aan het einde van de les loop ik vast beraden naar degene die er over gaat en geef haar mijn nummer. Overwinning behaald. Tijd om naar huis te gaan. Mijn tweed eerste schooldag zit er op.

Deze column is deel 1 uit een tweeluik over mijn tweede eerste schooldag.